The end: Van 81 kids, naar yoga, mediteren& stilte

Lief gemist wordend thuisfront,

Met nog één nacht in een luxe hotel en één nacht in het vliegtuig, komt er na acht maanden een eind aan m'n reis. Maar voordat ik zo voor de laatste keer door mijn geliefde Bangkok struin, eet, shop en mezelf voor de laatste keer overgeef aan de Thaise massage kunsten, wil ik toch mijn laatste zeven weken delen om ook mijn verhalen af te sluiten, wat mij een hoop praten bespaard thuis.....

7 weken geleden begon ik aan een hele nieuwe uitdaging en ervaring; vrijwilligerswerk in een Childrens Home in het noorden van Bali. Dit huis geeft 81 kinderen uit arme gezinnen de kans op een toekomst. Zenuwachtig als ik was arriveerde ik, na zo'n vijf uur kennis te hebben gemaakt met het drukke Balinese verkeer, in mijn nieuwe thuis voor vier weken. Een "thuis" hebben met een eigen kamer (die er overigens al snel zo rommelig als thuis uitzag) was gek, maar fijn. Daar zat ik, 162 nieuwsgierige oogjes op me gericht met voorzichtige glimlachjes. Sommige waren minder verlegen en doken op me af met hele vragenlijsten: "Sister (ja, ik was vier weken part of the family en dus "zus"), where are you from?" "Sister, how old are you?" "Sister, how long do you stay?" "Sister, do you have boyfriend?" "Sister, why is your skin like Bali?" (Yes, m'n zonuren zijn niet voor niks geweest!) Ik verbaasde me meteen over het feit hoe goed sommige Engels spraken. Anderen wilden je alleen maar even aanraken, alsof ze aan het checken waren of ik echt was. Ik wist het meteen, ik zat hier op m'n plekkie....

Namen onthouden is niet mijn sterkste punt, laat staan 81 Balinese namen. Versprekingen en verwarringen zijn dan niet te missen, wat overigens een hoop lol meebracht bij de kinderen. Anyway, vrijwilligerswerk doen is TE GEK! De eerste week had ik ondersteuning van twee geweldige medevrijwilligers, die mij een eindje opweg hielpen met de gang van zaken binnen dit huis. Als vrijwilliger word je hier namelijk geheel vrijgelaten, je komt en gaat wanneer je wilt en leert de kinderen waar je zin in hebt. Een gemiddelde dag van de kinderen was overigens volledig ingepland: 5.00 opstaan meditatie en ontbijt, 6.30 School, 11.00-13.00 Terug van school en lunch, 13.00-16.00 Studeren en/of helpen bouwen aan het nieuwe huis, 16.00-18.00 Schoonmaak taken en douchen, 18.00-19.30 Yoga en meditatie, 19.30-22.00 Diner, studeren en naar bed. O ja, zei ik al dat deze kinderen op drie maaltijden rijst en iets groente leven? Oké, en dan klagen wij.... Ik maak een diepe buiging voor deze kinderen. Jong en oud, iedereen wilt leren (ze vragen om huiswerk en oefeningen), wilt helpen en zorgt voor elkaar. Ik ben gezegend met het feit dat ik deel mocht zijn van deze geweldige familie die mijn ogen soms deden openen.

Elke dag was voor mij een feestje en ik besteedde elke minuut die ik kon met de kinderen. Twee keer per dag gaf ik een groep zo'n 1,5 uur les, ik zorgde voor de "day care" kinderen, maakte pizza, spaghetti en cake met de kids, speelden we eindeloze kaartspellen, stoeiden ik wat af met de mannen, werden m'n haren in alle mogelijkheden gedaan, gingen we naar het strand om te leren zwemmen en was ik elke avond van de tandenpoets-dienst. De knuffels werden er elke dag meer en groter en er werd gevochten om m'n handen, schoot en aandacht.

De kinderen openden mijn ogen in alle opzichten. Eindeloze gesprekken konden we, vooral de meiden, hebben over het willen een blanke huid terwijl ik graag bruin wil zijn. Hoe veel makkelijker zou het zijn om te stoppen met ontevreden te zijn over wat we niet hebben? Tevreden ben je nooit, heb je blond haar wil je bruin of zwart, bruine ogen wil je blauwe, stijl haar verander je in krullen en krullen in stijl, kleine borsten willen grote en grote kleine, ik pak wel eens een zonnebankje om een kleurtje op te doen terwijl ze hier allerlei whitening producten gebruiken. Conclusie, en deze is besloten onder de leeftijd van 6 tot 16 jaar, we moeten tevreden zijn met wat we hebben. Het heeft vast een reden dat ik geen lang, bruine ogen, krullend bruin haar en sproeten meisje ben...

Door zulke gesprekken, het zien van de kinderen hun kalmheid en vredigheid als uitkomst van het mediteren en mijn interesse hierin, kwam mijn idee om mijn laatste week te besteden aan het luisteren naar mijn hart, namelijk doormiddel van een True Nature yoga en meditatie retreat op het idyllische eilandje Gili Air.

Maar eerst moest er afscheid genomen worden van de 81 geweldige kinderen, waar mijn band met de dag sterker mee werd. Ja, huilen. Ik vertrok naar Lovina, waar ik een prachtige zonsopgang-dolfijnen boottocht deed. Gevolgd door het door rijsveldomringende Ubud, waar ik Daisy ontmoette en twee gezellige Engelse jongens. Samen deden we een fietstocht van, schrik niet, 30 km. door de beauty van Ubud. Oké, ik zal eerlijk zijn.... het was een fietstocht waar we misschien tien keer moesten trappen, want we werden per auto heuvel opgereden en mochten met het fietsje all the way downhill. De volgende dag viel zwaarder, waar de Engelsen en ik ons waagden aan het vòò zonsopgang beklimmen van vulkaan Batur. Toen we uitgeput bij de top aankwamen was het nog pikkedonker, maar langzaamaan werd de wereld om ons heen prachtig verlicht en werd de wereld wakker.

Na Ubud en het mega toeristische Kuta (maar wel een geweldige All you can eat bbq, waarbij ik veranderde in een beest) vertrokken Daisy en ik naar het party eiland Gili Trawangan. Een week party it was! De Gili eilanden zijn te schattig, de stranden zijn wit en de zee is blauw. Op de moskee die 5 keer per dag over het eiland heen tettert en het geluid van zee en muziek na, hoor je niks. Het enige vervoer op de eilanden zijn de benenwagen, fiets en paard en wagen. Phoooe, het was een zware week met al dat zonnen, zwemmen, eten op de nachtmarkt (ik zal maar niet over de goddelijke dessert tafel praten...), movie nights en drankjes en dansjes in de gezellige tentjes. Noem het een goede voorbereiding op wat komen ging.... Een week vol stilte.

Gili Air is qua toerisme het tegenovergestelde van Gili T. De stranden en barretjes zijn leeg en 's avonds hoor je alleen de zee, gekko's en hanen. Aangekomen op deze plek die op zichzelf al enorm vredig is, voelde ik me wel een beetje het broekje van de groep. Ik was de jongste en daarbij de enige zonder enige ervaring met yoga en meditatie. De leraar was een ontzettend vriendelijke man, die de rust als geen ander uitstraalde. Ons programma per dag zag er als volgt uit; 5.00-6.30 Opstaan en zonsopgangmeditatie op het strand, 7.00-8.30 Yoga, 8.30-9.30 Ontbijt (müsli, yoghurt, fruit, bruin brood, ei en jawel: hagelslag), 9.45-12.00 Behandelen van elementen (aarde, water, vuur, lucht) en snorkelen, 12.00-16.00 Vrije tijd (die bracht ik graag door met een lemon juice met de locals), 16.00-16.45 Stretching, bamboe stik oefeningen, circuit training, chi kung, yoga, 17.15-19.30 Oefeningen en zonsondergang meditatie op het strand, 19.30-20.30 Vegetarisch diner, in stilte en mindfull, 20.30-21.15 Sound meditatie, 21.15-7.00 Stilteperiode.

Oké, daar zat ik dag nummer één met gekruiste benen (waarna m'n benen al snel sliepen en niet meer wakker werden) op het strand tijdens zonsondergang in stilte. M'n gedachten waren overal (bijvoorbeeld waar mijn verloren geld was gebleven, of leuke kindjes het op het strand gevonden hadden die het meer dan nodig hadden en de dag van hun leven hadden), behalve leeg. De ochtendmeditatie was er niet beter op en ook de lenigheid van mijn lichaam was ver te zoeken. Waarom deed ik dit? Is dit niet veel te zweverig voor mij? Nee, ik kan dit!

Gedurende de week leerden en oefenden we verschillende meditatietechnieken en op één avond voelde ik iets geks... Mijn hoofd was leeg, m'n gedachten op het hier en nu en ik werd mezelf bewust van het feit m'n handen, gevolgd door de rest van m'n lichaam, niet meer te voelen. Het enige wat ik voelde was mijn diepe en rustige ademhaling en het op en neer gaan van m'n buik. Het leek alsof ik uit m'n lichaam was gestapt en een zachtjes op een schommel heen en weer werd geduwd. Raaaaar!

De yoga ging ook steeds beter en ondanks dat ik nog steeds in een deuk lig om de vreemde standjes, voelde ik de spieren oprekken en leniger worden. We deden op het strand geweldige oefeningen waarbij het gaat om de vergankelijkheid van dingen. Zo maakten we met z'n allen als kleine kindjes een groot dolfijn met prachtige schelpen en koraal, om deze vervolgens te verwoesten. Ook hielden we een 'ceremonie' met een kampvuur, waarbij je een stuk papier met een vervelende eigenschap van jezelf in het vuur gooide. De negatieve eigenschap ging op in rook en er werd plaats gemaakt voor verandering; een positieve energie! En toen sloeg de lol om... Althans, we gingen na deze ceremonie een dag in stilte; geen gepraat, geroddel, gelees, muziek geluister. Nee, alleen een gesprek met je hart, in stilte. Ik kan jullie in alle eerlijkheid vertellen, dit was niet makkelijk. Buiten het feit dat de locals veel te vriendelijk zijn en iedereen een gesprekje met je aangaat, had ik na acht maanden opeens stilte en werd ik gedwongen na te denken en hierbij te luisteren naar mijn hart. Ooit erbij stil gestaan welke woorden er in 'Heart' zitten? We kregen de opdracht na te denken over een goal, waarbij je naging waar je nu stond, waar je wilt zijn en wat je obstakels zijn hiervoor. Vervolgens hebben we op het strand in alle stilte per persoon zo'n 5 a 8 'treden' gemaakt en versierd met wat je ook vinden kon. De 'trap' telde 108 treden, met elke tree z'n eigen vorm (hartjes, cirkels, zon, voeten, kuilen, vissen, smileys, etc.). 108 is een heilig Boeddhistisch en Hindoeïstisch getal. Het 'beklimmen' van de trap van emotioneel. Elke stap vertelde je je hart jouw goal, en zette de volgende stap tot aan de laatste tree, waar je de bel deed rinkelen en iedereen applaudisseerden. Het gevoel hierbij is niet te beschrijven, maar de positieve energie die er de volgende dag in de groep heerste was enorm. Ondanks de pittige circuit training (na acht maanden NUL sport is dat een hardgekookt ei) sprong ik in de rondje en konden de grappen en grollen niet op. Ik voelde me 'bevrijd', bevrijd van negatieve gevoelens en energie!

En daar ben ik nu, terug in Bangkok en zo klaar als het maar kan voor thuis. Ik kan niet wachten om alle mensen waar ik van hou weer in m'n armen te sluiten. Ik heb jullie zò gemist!

Mijn reis is niet te beschrijven. Ik heb prachtige natuur gezien, bijzondere culturen leren kennen, gegeten, gedronken en gefeest, ik heb nieuwe vriendschappen gesloten en van anderen geleerd, door anderen geïnspireerd. Je moet het meemaken om dit te voelen, het avontuur aangaan.... Ik wil deze reis dan ook met de volgende quote afsluiten;
“A journey of a thousand miles must begin with a single step.”

Lieverds, tot snel!