De avonturen van vader en dochter

Sà wàt dee kâ, Sabai di, Chào zielig Nederland,

Ja, inmiddels ben ik in alle talen thuis, wat mij meteen brengt op het grote dilemma: Hoe hou ik mijn blog van alle avonturen die wij de afgelopen vier weken hebben meegemaakt kort, maar krachtig? Het voelt als een onmogelijke opgave... Ik kon voorheen mijn verhalen een beetje aandikken, liegen, weglaten en ga maar door, want weten jullie veel... Maar nu heb ik een controle paaltje, en dat is mijn "boyfriend". Laat ik met de ontmoeting met hem dan maar beginnen.....

Vanwege het aankomen op verschillende vliegvelden hadden papa en ik in the middle afgesproken, treinstation Phaya Thai. Enthousiast als ik wacht, uitkijkend naar het moment zag ik na 5 maanden mijn liefste vader weer! Geen tranen, maar trillende benen toen ik hem weer kon knuffelen. Het was zo onwerkelijk om na 5 maanden op mezelf te zijn dat hij daar stond, maar gelukkig was alles na een minuut al weer helemaal als vanouds! Na onze eerste gezamenlijke onderhandeling met een tuk-tuk liepen we de kamer in op de 15e verdieping van het Grand China Hotel. O MY GOSHHH, ik wist niet wat ik zag: uitzicht over Bangkok, een sky zwembad, fitness (waar ik mij welgeteld 40 minuten heb staan uitsloven), en een bed zo groot dat ik lekker kan dwarsliggen (volgens papa past dit dan ook bij mijn karakter). Ik denk dat jullie nu met mij meevoelen, na vijf maanden in cheap dorms en kamers te hebben geslapen voelde ik me een prinsesje!

In Bangkok zijn we gaan rondslenteren, lekker gaan eten en door de armoedige maar indrukwekkende Khlongs (de kanalen van Bangkok) gevaren. Huizen zo klein en gammel, waar mensen niks hebben, naast een tempel zo groot en rijk.... Ik snap het niet!
Na twee dagen Bangkok vertrokken we met de nachttrein naar Chiang Mai. Geweldige ervaring waarbij een mannetje je stoeltje als bed omtovert en netjes voor je opmaakt. De trein hobbelde als een tierelier, wat bij mij oude wieg-gevoelens deed opdoen, want ik heb geslapen als een roosje.

Uitgerust en wel kwamen we in Chiang Mai aan, waar Olivier en Nina ook waren. Hier hebben we een trip gemaakt naar een kleine gemeenschap 'De Langnekken'. Nee, geen giraffen, maar vrouwen met de meer de mooier (naar hun mening) ringen om hun nek. Erg indrukwekkend om te zien, maar onbegrijpelijk. Kindjes met tig ringen om hun nekje, waar ze de rest van hun leven niet meer af komen. Is dat mooi? Ikke nie begrijp...
In Chiang Mai heb ik ook mijn 23e verjaardag mogen vieren. Leuk dat je dat met papa kan vieren, zou je denken. Papa dacht er anders over, en lag de hele dag met buikkramp op bed. Maar niet getreurd, Ivo (voor de niet kenners: vriend van thuis) is door een 'uit de hand gelopen grap' een dag overgekomen om mijn verjaardag te vieren.
In Thailand is de traditie om te geven op je verjaardag in plaats van te ontvangen zoals wij westerlingen doen. Zodoende op naar de supermarkt waar we, met de eigenaresse van het guesthouse, boodschappen gingen doen voor een monnik (t.k.g. leven uitsluitend van giften). De noodles, melk, tandenborstel, tandpasta, blikjes droogvoer, wierook, kaarsen en een envelop met geld mochten we na 3 keer te bidden aan de monnik overhandigen. Hierna werden we gezegend, waarbij ik alleen Ivo zijn naam verstond. Toch maar even navragen waar we nou gezegend voor zijn: lang leven, energie, geluk, wijsheid, ontmoetingen met bijzondere mensen, liefde en dat al onze wensen mochten uitkomen.... Well, let's see! Na deze bijzondere traditie had Ivo al een scooter gehuurd om mij mee te nemen naar de olifanten. TOF! Oh, helaas.... na ruim een uur te hebben gereden naar het olifantenpark was deze al gesloten! Ivo stond erop dat ik olifanten zou zien, dus besloot het op een smeken te gooien bij de beveiliger. Deze bezweek, het was immers mijn verjaardag. Stug dat deze man eerst was, raakte hij enthousiast en mocht ik zelfs nog op schoot bij de olifant, waarna mijn grote vriend me een enorme (zware) knuffel gaf.

Na de volgende dag alweer afscheid van Ivo te hebben genomen vertrokken we 'voor een weekendje' naar Pai, een echt hippie laid-back plaatsje. De fiets en scooter (ja, dit is mijn debuut scooter-rijden wat ik ook mooi bij mijn naam mag schrijven) brachten ons op de leukste plekjes: watervallen en schattige dorpjes omringd door prachtige natuur. Gezien ik beginner scooterrijder ben scheur ik niet de wegen over en maar goed ook want op deze manier werden we vrijwel onze scooters afgesleurd om een plaatselijke bruiloft mee te vieren. Wie de bruid en bruidegom was is voor ons een vraag gebleven, maar dat het feest was was duidelijk. Vrouwen in gekleurde klederdracht die hingen om een aantal pannen, terwijl de mannen op de hurken bij elkaar zaten te eten en biertje te drinken (waar wij volop van mee mochten genieten). Communiceren met dit lieve dorp zat er niet in. Ons Thais is niet vloeiend, en zij spraken geen Nederlands, maar de glimlachen spraken boekdelen....

Na de gezellige nachtmarkt in Chiang Mai, me rot te hebben gelachen om de marteling die papa van een masseur kreeg en mijn relaxte voetmassage vertrokken we voor ons driedaagse reis naar Luang Prabang in Laos. Eerst met de bus, via een prachtige witte tempel, naar de grens, waarna we de volgende twee dagen gepropt op een boot zaten op de prachtige Mekong River. Luang Prabang was stilletjes qua toeristen, maar ook qua leven op straat. Geen chaos markten en mensen overal, maar rust. We bezochten de prachtige Kuang Si Falls en hebben ons uitgeleefd op de bowling, wat als enige nog open is na 23.30. Voor ons uit te leven op de bowlingbaan kregen wij een verhaal te horen wat uit het leven gegrepen is en je niet koud laat. We raakten aan de klets met onze tuk-tuk chauffeur, die nog voor we gingen even bij ons kwam zitten. Hij begon trots over zijn zoontje van een paar maanden te vertellen, en dat dit arme ventje al z'n voedsel er voortdurend uitgooit. San, de tuk-tuk chauffeur die ruim 15 uur per dag werkt, heeft een lening met 50% rente (!!!) om het ziekenhuis te kunnen betalen. Daarnaast kwamen we erachter dat hij ook nog een dochtertje heeft... Had. Want dit arme meisje is voor haar eerste verjaardag overleden aan Dengue (ook wel knokkelkoorts genoemd). Hier worden wij ziek van, maar krijgen medicijnen en worden geholpen. San kon het ziekenhuis niet betalen.... Het leven is soms zo oneerlijk!!!

Na onze korte kennismaking met Laos, oftewel Luang Prabang, vertrokken wij met de slaapbus naar Hanoi in Vietnam. Of althans, slaapbus??? Onze stoelnummers zaten ONDER de slaapstoelen. Een soort matras van een meter breed waar je met z'n tweeën naast elkaar moest gaan liggen, zonder raam. HELLLLL, en dit DERTIG uur lang! Mensonterend! We hadden de mazzel twee stoelen te bemachtigen bovenop en valium te hebben ingeslagen (waardoor ik na twee pillen de rest van de reis sliep). Mensen lagen op en in elkaar. De bus had 40 'plaatsen', maar er zat ruim 70 man in....

Hanoi! Eindelijk na 30 uur bus. Opnieuw een heerlijke chaos waar papa en ik onze benen heerlijk doorheen hebben laten slenteren, ik de vraag kreeg of ik 'into Vietnamese guy' was en we gezellig de studenten hebben geholpen met het oefenen van Engels. Tijd voor Halong Bay! Dit is een baai met 1969 kalkstenen eilanden, prachtig. We hebben een nachtje op de boot doorgebracht. Een boot met personeel die je vakantie in ieder geval NIET maken, waardoor wij 's avonds besloten dat zelf te doen. DANSEN MAAR! Van Halong Bay naar Hoi An, vol met lampionnen en kleermakers (waar ik me vol op heb kunnen uitleven... ). Papa en ik zijn gek op het fietsend verkennen. Ook hier kwamen we weer op een bijzonder plekje, het zogenaamde pottenbakkers dorpje. We kwamen terecht bij een familie waar we een watermeloen kochten. Opa en oma, man en vrouw en kind zaten knus op de grond van de woonkamer, tegelijkertijd slaapkamer en keuken, te eten. Communiceren ging opnieuw niet, maar hoe deze mensen naar je glimlachen en je bezoek waarderen dat voel je (de hele buurt kwam er ook een beetje bijhangen...).

Onze volgende stop werd Mui Ne, een echte strandplaats. Als je verder kijkt biedt deze plaats je meer, want wij kwamen terecht in een prachtig en enorm stinkend vissersdorpje. Je ziet de armoede hier, maar mensen zijn vrolijk. Kinderen zwommen in de zee, de ouders hingen op de bootjes die op het enorme rotzooistrand stonden. Rotzooi is overigens sowieso iets wat mij hier enorm verbaasd. Als je uit een dorp rijdt ligt OVERAL vuilnis, een grote bende. Dit wordt zo nu en dan bij elkaar geveegd en in de fik gestoken. Het in de fik steken van dingen doen ze in droge bossen, een meter van huizen verwijderd, naast spelende kinderen en ga maar even door.... En als ik het dan toch over mijn verbazingen heb, ga ik nog even door want de Vietnamees is gekleed alsof het winter is. De ene lange mouwen, dikke trui en winterjas eroverheen, lange broek en sokken in slippers komen voorbij. Zweetdruppels heb ik nog niet kunnen ontdekken.... Ik vraag me af hoe zij gekleed zullen in onze winters.

Na onze strandbestemming werd het tijd voor onze laatste stop in Vietnam, Saigon, oftewel Ho Chi Minh. We bezochten hier de Cu Chi Tunnels. Dit is het immense ondergrondse netwerk wat door de Viet Cong gebruikt werd tijdens de helse oorlog. We zijn door deze (inmiddels verbreedde) tunnels gekropen en mijn god, hoe moet dat gevoeld hebben tijdens de Vietnamoorlog. Het was enorm benauwd en krap en gaf je zo'n claustofobisch gevoel. Na de tunnels het War Remnants museum bezocht, wat zonder enige terughoudendheid de verschrikkingen van de oorlog laat zien. Daarbij realiseerden wij ons niet hoe veel na-oorlogse slachtoffers er rondlopen in Ho Chi Minh. Mensen zonder armen, benen, verminkt voor het leven.....

Inmiddels ben ik terug in Bangkok, nadat ik hier samen met papa gister naartoe gevlogen ben en helaas ook al afscheid heb genomen van mijn liefste papa. Ik kijk terug op een enorm bijzondere tijd, die ik niet op papier kan vastleggen. Alle mooie momenten zitten in mijn hoofd, maar is voor een ander bijna niet uit te leggen. Het is gek om weer alleen te zijn, maar ook ik vlieg morgenochtend door.... Door naar Bali, waar ik vier weken vrijwilligerswerk ga doen in een weeshuis.

Om een lang verhaal kort te maken, papa en ik hebben vier heeeeeerlijke weken gehad. Bijzonder, drie verschillende landen. En dan vraag je je af, zie je verschil? Ja, verschil is er.... Kan ik dit benoemen? Nee, daarvoor zou ik (en ik weet zeker dat ik ook voor papa spreek) toch echt nog eens terug moeten.....

Ps. Nog zeven weken....

Knuffels,

Leanne