De avonturen die volgden...
Door: Leanne
Blijf op de hoogte en volg Leanne
15 Januari 2016 | Sri Lanka, Hikkaduwa
Wauw, Sri Lanka heeft ons geraakt. Het kleine land wat zo veel te bieden heeft: ongerepte groene landschappen, prachtige stranden, wild life, tempels, heerlijk eten en niet te vergeten de vriendelijk lachende locals. Nee, we raken hier niet op uitgekeken. En dat maakt me verdrietig, want as. zondag vliegen we toch echt naar huis en daarmee is het eind van deze prachtige reis in zicht. Een reis met veel nieuwe herinneringen....
De kuiten zijn inmiddels hersteld, want we bouwen de reis rustig af. En waar doe je dat? Jup, aan het strand! Maar niet voordat we nog een hoop beleefden. In Dambulla (grot tempels en Lion Rock) verbleven we in een fijn guesthouse, waar we ontbijt kregen waar onze magen te klein voor waren, middenin de village. Rondje village voelden we ons een celebrity (nou heb ik wel een aardig cv natuurlijk: DE stem van het antwoordapparaat, DE foto van de contactpagina Kennisnet en DE stem van een instructievideo), want wie wil er nou niet gedag zeggen tegen- en zwaaien naar een blanke? Ik zou het ook wel weten! We kwamen 5 enthousiaste kids tegen die ons meteen meesleurden een hoge rots op. Slippers uit, want de rots is heilig. Mijn camera vonden ze geweldig en daar staan ze dan ook breeduitlachend op (volgt). Engels spraken ze vrijwel niet en met handen- en voetenwerk konden ze ons bovenaan de rots duidelijk maken wat we zagen: de Lions Rock, een prachtig meertje en uitzicht over de village. Geweldig! Toen wij later die middag terugkwamen met pennen voor ze kon ook hun dag niet meer stuk. Dat iets simpels als een pen voor een kindje hier zo belangrijk is. Een schoolpen, om hun huiswerk mee te maken.
En toen kwam er een kronkel in de weg. Waar iedereen verder gaat om tempels te bezoeken in plekken rondom, waren wij toch een beetje tempelmoe. Wat nu? Oké, dan 'maar' naar het hoge noorden: Jaffna!
Uiteraard gingen we per overvolle local bus, waarbij de geluidsinstallatie zo hard stond dat je de bus uit trilde. Onderweg werd er een stop gemaakt bij een oude stoepa (Boeddistisch bouwwerk) voor een schietgebedje en waren er steeds minder mensen, maar meer koeien op de weg. Met als gevolg dat het een soort ontwijkspelletje werd: Don't hit the cow! Maar ook dit keer bracht het roekeloze rijgedrag ons weer op bestemming. Jaffna dus. Jaffna kent, door de recente burgeroorlog die pas in 2009 eindigde, weinig toerisme. Hotels zijn er amper en als je in een eettentje vraagt naar de menukaart zie je ze denken "Wat is dat?". En eten, dat doe je met je handen. Joepie, alsof je elke dag friet mag eten! Dit maakt een bezoek wel uniek. Je hebt het gevoel de enige toerist te zijn in deze stad. We slenterden wat rond en bezochten het fort, dat grotendeels uit koraal bestaat en dat door de Nederlandse VOC in 1658 is veroverd en uitgebouwd. "We" zijn ook overal...
Wat doe je verder in Jaffna? Ja natuurlijk! Delft (ik hoor je denken: "dat ligt in Nederland!" Nope!) eiland bezoeken! Een hobbelige busrit verder stonden we met lege maag bij de "Ferry". Een lege maag vanwege de horror verhalen over deze Ferry in combi met zeeziekte. Toch maar even een banaantje eten, o weg banaan! Dag brutale kraai, eetsmakelijk. Daar ging m'n ontbijt... En oké oké, ik schrok en ik gilde. Ik blijf een vrouw, hè. Een uur later stonden we op Delft eiland, waar de tijd heeft stilgestaan, veel vervallen is, de grootste boom ever gezien staat en waar nog enkele 'toeristische' attracties te bewonderen zijn (lees: een groeiende steen, voetafdruk van Adam, wilde paarden en een Nederlandse duiventil). En niet te vergeten: we hebben het Delftse postkantoor gezien in Sri Lanka. Cool, hè? Wat nou horror Ferry? O ja, we moesten nog terug. Daar zaten en stonden we met veel te veel man op een houten bootje. Je zat op zeeniveau en uit het raam kijken zat er niet echt in. Hoezee, terug naar het vaste land. En hier gingen mijn ogen dicht (dit is het enige dat mij helpt bij zeeziekte) en heb ik het volgende uit zeer betrouwbare bron (lees: Pim): "Nog geen 5 minuten en héél veel ruig geschommel verder hoorde ik alleen nog maar kostgeluiden en rook ik deze ook. Om me heen kijkend was iedereen groen en geel. Ook oom agent wilde vanavond nogmaals de roti eten die hij als lunch al had gegeten. Zo recycleren ze hier". Eenmaal aangekomen voelde ik me prima, althans ik zag Pim wel groen en geel.
Na weer met beide benen op het vaste land te staan zou het toch eens tijd worden voor wat beach time! Met zon! O, die is er op dit moment niet in het westen? Waar deze wel hoort te zijn, gezien het hier droog seizoen is. O, huh?! Wel in het oosten, waar het op dit moment moesson hoort te zijn. Klimaat, je bent vreemd, maar oké, Oosten (Trincomallee "Trinco" om precies te zijn) here we come!
Even later.... (Stiekem toch wat uurtjes later)... openden we de ramen van onze kamer en zagen en hoorden we de zee. Het strand was van ons, want tja welke idioot gaat hier in de moessontijd heen? Jup, dat zijn er twee. Twee idioten die ontzettend genoten! Genoten van de heerlijke reuze garnalen die 's ochtends op de markt speciaal voor ons waren gehaald. Die voor onze neus werden gegrild in een knoflook-boter sausje en die nog lekkerder smaakten dan ze je nu in de oren doen klinken. Met die reuze garnalen voor ons neus, een kaarslichtje op tafel, zaten we romantisch aan de.... Ja, weg! Voor een winkeltje. Want naast dat winkeltje had de zoon van de eigenares een business ernaast: z'n garnalen specialiteit. En om
dit moment nog romantischer te maken, kwam er bij de eerste hap een koe, die ook wel trek had, naast ons tafeltje staan. Koeien lopen hier los rond en zijn onder de Hindoes heilig, dus ja, weten wij veel hoe we met die koe, die met ons mee wil dineren, om moeten gaan? "Uuuh, Pim?!" Pim: "Uuuh, Lee, lief lachen?" Dus wij lief lachen. Helaas alleen tot gevolg dat de koe zich uitgenodigd voelde en dichterbij ons bord kwam snuffelen. Daar was de reddende local, die (uit)lachend te hulp schoot en de koe 3x 'sloeg' waarna deze zich rustig omdraaide en opzoek ging naar een ander diner. Gras misschien een optie?
Van strand naar strand! Maar dit keer toch echt aan de westkust, want voordat we dit pareltje zouden verlaten wilden we toch echt nog de onderwater wereld bekijken. Maar hoe leg je de 240 km van oost naar west af? Met een nachttrein die er 9 uur over doet, natuurlijk! Chill, dachten we als budget backpackers. Geen hotelovernachting en geen dag kwijt aan reizen. Ideaal, toch? Hmm, vraag jij je nu WEL af hoezo je er 9 uur over doet om 240 km te reizen gezien de trein gemiddeld toch wel zo'n 80km/per uur gaat? Nou, dat kan ik je nu toch mooi vertellen! Dat komt omdat deze trein om het half uur ergens op een station stopt. De lampen dan uitgaan (je denkt "ah, eindelijk slapen"), vervolgens de omroeper op het station (waar echt niemand staat) begint te schreeuwen, de
lampen weer aangaan ("o, huh, toch geen slaap?) en de trein vervolgens gerust een half uur stil blijft staan. Waarom? Omdat het anders te snel gaat om een nachttrein te kunnen zijn, misschien? Als klap op de vuurpijl vond de machinist het daarbij nodig elke 5 minuten uitgebreid te toeteren. Stond er misschien een koe op de weg? Een ervaring was het zeker, maar ik wil 1 advies geven als je lekker wilt slapen (misschien meer aan mezelf/onszelf): denk na!!!
Maar de trein (en bus) brachten ons wel hier, in het zonnige hete Hikkaduwa. Waar het zand goudgeel is. Waar de golfen wild zijn. Waar het bier nèt even lekkerder smaakt. Waar er onverwachts een reuze schildpad onder ons zwom (en dan bedoel ik echt reuze!). Waar we inmiddels 3 toffe stromingvolle duiken hebben gedaan (waaronder een wrak van 'n vette olietanker uit 1903). Waar we voor het laatst kunnen genieten van het heerlijke eten en de vriendelijke mensen. En waar onze prachtige reis zal eindigen....
Mocht je je nou nog afvragen hoe de meesten hier bellen? Nou gewoon, de achterkant van je telefoon tegen je oor houden. Ik ga dit thuis uitproberen, want ben nog niet achter het nut hiervan...
Mocht je je afvragen of die kleine schattige eettentjes hier een wc hebben? Vaak niet! Zo wel, o man dan zijn ze me er een partij trots op. Dat je eerst een tuin vol troep door moet en vervolgens tijdens het plassen de keuken inkijkt maakt dan niks meer uit. Ze hebben een wc (lees: gat in de grond, waar je doorspoelt met een emmertje en afveegt met water)!
Mocht je je afvragen waarom de bediening zo ongemakkelijk aan je tafel komt staan en standaard een praatje wilt maken, terwijl je aan het eten bent? Uh, omdat dat hier de etiketten zijn!
Mocht je je nou ook nog afvragen hoe wij nou verder moeten na deze awesome weken? Simpel, ik ben maandag gewoon weer op kantoor te vinden (waar ongetwijfeld genoeg avonturen liggen te wachten), terwijl Pim vanaf maandag een echt nieuw avontuur aangaat: ZZP-en!
Ps. Voor de foto's, kom snel een keertje langs!
Kusjes,
Leanne (en weer een beetje Pim)
De kuiten zijn inmiddels hersteld, want we bouwen de reis rustig af. En waar doe je dat? Jup, aan het strand! Maar niet voordat we nog een hoop beleefden. In Dambulla (grot tempels en Lion Rock) verbleven we in een fijn guesthouse, waar we ontbijt kregen waar onze magen te klein voor waren, middenin de village. Rondje village voelden we ons een celebrity (nou heb ik wel een aardig cv natuurlijk: DE stem van het antwoordapparaat, DE foto van de contactpagina Kennisnet en DE stem van een instructievideo), want wie wil er nou niet gedag zeggen tegen- en zwaaien naar een blanke? Ik zou het ook wel weten! We kwamen 5 enthousiaste kids tegen die ons meteen meesleurden een hoge rots op. Slippers uit, want de rots is heilig. Mijn camera vonden ze geweldig en daar staan ze dan ook breeduitlachend op (volgt). Engels spraken ze vrijwel niet en met handen- en voetenwerk konden ze ons bovenaan de rots duidelijk maken wat we zagen: de Lions Rock, een prachtig meertje en uitzicht over de village. Geweldig! Toen wij later die middag terugkwamen met pennen voor ze kon ook hun dag niet meer stuk. Dat iets simpels als een pen voor een kindje hier zo belangrijk is. Een schoolpen, om hun huiswerk mee te maken.
En toen kwam er een kronkel in de weg. Waar iedereen verder gaat om tempels te bezoeken in plekken rondom, waren wij toch een beetje tempelmoe. Wat nu? Oké, dan 'maar' naar het hoge noorden: Jaffna!
Uiteraard gingen we per overvolle local bus, waarbij de geluidsinstallatie zo hard stond dat je de bus uit trilde. Onderweg werd er een stop gemaakt bij een oude stoepa (Boeddistisch bouwwerk) voor een schietgebedje en waren er steeds minder mensen, maar meer koeien op de weg. Met als gevolg dat het een soort ontwijkspelletje werd: Don't hit the cow! Maar ook dit keer bracht het roekeloze rijgedrag ons weer op bestemming. Jaffna dus. Jaffna kent, door de recente burgeroorlog die pas in 2009 eindigde, weinig toerisme. Hotels zijn er amper en als je in een eettentje vraagt naar de menukaart zie je ze denken "Wat is dat?". En eten, dat doe je met je handen. Joepie, alsof je elke dag friet mag eten! Dit maakt een bezoek wel uniek. Je hebt het gevoel de enige toerist te zijn in deze stad. We slenterden wat rond en bezochten het fort, dat grotendeels uit koraal bestaat en dat door de Nederlandse VOC in 1658 is veroverd en uitgebouwd. "We" zijn ook overal...
Wat doe je verder in Jaffna? Ja natuurlijk! Delft (ik hoor je denken: "dat ligt in Nederland!" Nope!) eiland bezoeken! Een hobbelige busrit verder stonden we met lege maag bij de "Ferry". Een lege maag vanwege de horror verhalen over deze Ferry in combi met zeeziekte. Toch maar even een banaantje eten, o weg banaan! Dag brutale kraai, eetsmakelijk. Daar ging m'n ontbijt... En oké oké, ik schrok en ik gilde. Ik blijf een vrouw, hè. Een uur later stonden we op Delft eiland, waar de tijd heeft stilgestaan, veel vervallen is, de grootste boom ever gezien staat en waar nog enkele 'toeristische' attracties te bewonderen zijn (lees: een groeiende steen, voetafdruk van Adam, wilde paarden en een Nederlandse duiventil). En niet te vergeten: we hebben het Delftse postkantoor gezien in Sri Lanka. Cool, hè? Wat nou horror Ferry? O ja, we moesten nog terug. Daar zaten en stonden we met veel te veel man op een houten bootje. Je zat op zeeniveau en uit het raam kijken zat er niet echt in. Hoezee, terug naar het vaste land. En hier gingen mijn ogen dicht (dit is het enige dat mij helpt bij zeeziekte) en heb ik het volgende uit zeer betrouwbare bron (lees: Pim): "Nog geen 5 minuten en héél veel ruig geschommel verder hoorde ik alleen nog maar kostgeluiden en rook ik deze ook. Om me heen kijkend was iedereen groen en geel. Ook oom agent wilde vanavond nogmaals de roti eten die hij als lunch al had gegeten. Zo recycleren ze hier". Eenmaal aangekomen voelde ik me prima, althans ik zag Pim wel groen en geel.
Na weer met beide benen op het vaste land te staan zou het toch eens tijd worden voor wat beach time! Met zon! O, die is er op dit moment niet in het westen? Waar deze wel hoort te zijn, gezien het hier droog seizoen is. O, huh?! Wel in het oosten, waar het op dit moment moesson hoort te zijn. Klimaat, je bent vreemd, maar oké, Oosten (Trincomallee "Trinco" om precies te zijn) here we come!
Even later.... (Stiekem toch wat uurtjes later)... openden we de ramen van onze kamer en zagen en hoorden we de zee. Het strand was van ons, want tja welke idioot gaat hier in de moessontijd heen? Jup, dat zijn er twee. Twee idioten die ontzettend genoten! Genoten van de heerlijke reuze garnalen die 's ochtends op de markt speciaal voor ons waren gehaald. Die voor onze neus werden gegrild in een knoflook-boter sausje en die nog lekkerder smaakten dan ze je nu in de oren doen klinken. Met die reuze garnalen voor ons neus, een kaarslichtje op tafel, zaten we romantisch aan de.... Ja, weg! Voor een winkeltje. Want naast dat winkeltje had de zoon van de eigenares een business ernaast: z'n garnalen specialiteit. En om
dit moment nog romantischer te maken, kwam er bij de eerste hap een koe, die ook wel trek had, naast ons tafeltje staan. Koeien lopen hier los rond en zijn onder de Hindoes heilig, dus ja, weten wij veel hoe we met die koe, die met ons mee wil dineren, om moeten gaan? "Uuuh, Pim?!" Pim: "Uuuh, Lee, lief lachen?" Dus wij lief lachen. Helaas alleen tot gevolg dat de koe zich uitgenodigd voelde en dichterbij ons bord kwam snuffelen. Daar was de reddende local, die (uit)lachend te hulp schoot en de koe 3x 'sloeg' waarna deze zich rustig omdraaide en opzoek ging naar een ander diner. Gras misschien een optie?
Van strand naar strand! Maar dit keer toch echt aan de westkust, want voordat we dit pareltje zouden verlaten wilden we toch echt nog de onderwater wereld bekijken. Maar hoe leg je de 240 km van oost naar west af? Met een nachttrein die er 9 uur over doet, natuurlijk! Chill, dachten we als budget backpackers. Geen hotelovernachting en geen dag kwijt aan reizen. Ideaal, toch? Hmm, vraag jij je nu WEL af hoezo je er 9 uur over doet om 240 km te reizen gezien de trein gemiddeld toch wel zo'n 80km/per uur gaat? Nou, dat kan ik je nu toch mooi vertellen! Dat komt omdat deze trein om het half uur ergens op een station stopt. De lampen dan uitgaan (je denkt "ah, eindelijk slapen"), vervolgens de omroeper op het station (waar echt niemand staat) begint te schreeuwen, de
lampen weer aangaan ("o, huh, toch geen slaap?) en de trein vervolgens gerust een half uur stil blijft staan. Waarom? Omdat het anders te snel gaat om een nachttrein te kunnen zijn, misschien? Als klap op de vuurpijl vond de machinist het daarbij nodig elke 5 minuten uitgebreid te toeteren. Stond er misschien een koe op de weg? Een ervaring was het zeker, maar ik wil 1 advies geven als je lekker wilt slapen (misschien meer aan mezelf/onszelf): denk na!!!
Maar de trein (en bus) brachten ons wel hier, in het zonnige hete Hikkaduwa. Waar het zand goudgeel is. Waar de golfen wild zijn. Waar het bier nèt even lekkerder smaakt. Waar er onverwachts een reuze schildpad onder ons zwom (en dan bedoel ik echt reuze!). Waar we inmiddels 3 toffe stromingvolle duiken hebben gedaan (waaronder een wrak van 'n vette olietanker uit 1903). Waar we voor het laatst kunnen genieten van het heerlijke eten en de vriendelijke mensen. En waar onze prachtige reis zal eindigen....
Mocht je je nou nog afvragen hoe de meesten hier bellen? Nou gewoon, de achterkant van je telefoon tegen je oor houden. Ik ga dit thuis uitproberen, want ben nog niet achter het nut hiervan...
Mocht je je afvragen of die kleine schattige eettentjes hier een wc hebben? Vaak niet! Zo wel, o man dan zijn ze me er een partij trots op. Dat je eerst een tuin vol troep door moet en vervolgens tijdens het plassen de keuken inkijkt maakt dan niks meer uit. Ze hebben een wc (lees: gat in de grond, waar je doorspoelt met een emmertje en afveegt met water)!
Mocht je je afvragen waarom de bediening zo ongemakkelijk aan je tafel komt staan en standaard een praatje wilt maken, terwijl je aan het eten bent? Uh, omdat dat hier de etiketten zijn!
Mocht je je nou ook nog afvragen hoe wij nou verder moeten na deze awesome weken? Simpel, ik ben maandag gewoon weer op kantoor te vinden (waar ongetwijfeld genoeg avonturen liggen te wachten), terwijl Pim vanaf maandag een echt nieuw avontuur aangaat: ZZP-en!
Ps. Voor de foto's, kom snel een keertje langs!
Kusjes,
Leanne (en weer een beetje Pim)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
