Onze voetafdruk op Sri Lanka
Blijf op de hoogte en volg Leanne
06 Januari 2016 | Sri Lanka, Padeniya
Een goed begin, blijkt het halve werk te zijn. En zo begon onze reis naar Sri Lanka. Lieverds, geloof me, dit land is fantastisch!
Ruim op tijd kwamen we 2 weken geleden aan op Schiphol, heb ik geknuffeld met de Kerstman, kregen we een kerstmuts en stonden we op tijd bij de, weliswaar verkeerde, gate. Oeps, gate wijziging. Met vaart in de benen passeerden we een wat zoekende vrouw die vroeg: "Zijn jullie Nederlands?" "Ja?!" "Ons vliegtuig gaat nu en wij hebben deze (lees: 2 bonnen à €35 te besteden in restaurantjes etc) niet gebruikt. Dat vinden we zonde, dus hopelijk kunnen jullie er wat mee" Uuuh, of we even in 10 minuten (want ja, ook wij moesten spoedig boarden) €70 wilden uitgeven. Met tassen vol lekkers en tijdschriften stapten we een half uurtje later het vliegtuig in. De vakantie is begonnen!
Na een overstap in Doha en een nacht overgeslagen te hebben stonden we 14 uur later in Negombo, onze eerste stop. Het was 10 uur 's ochtends en het leven was al op volle gang. Het herkenbare Azië beeld, daar stonden we weer middenin. Het getoeter van de auto's en de tuktuks, de gekte en chaos. Heerlijk! Slapen deden we 's avonds wel weer en na de backpacks op de kamer te hebben gedropt stonden we 2 tellen later op een uitgerekt goudgeel strand. Wat voelt zand aan je voeten toch fijn en je raadt het al, ik dacht "kon het maar altijd vakantie zijn!"
Via het strand liepen we naar het centrum, die je al van ver kon ruiken. Op de markt wordt kilooooo's gedroogde vis verkocht en worden de kippen geslacht waar je bij staat. O ja, we zijn in Azië. Vervolgens kwamen we op een gigantisch veld terecht waar alle vis werd gedroogd. Er kwam een man naar ons toe die o zo trots was op z'n werk; het drogen van de vis waar hij 3 dollar per dag voor kreeg. "Take picture! Take picture!". Hij gaf ons een rondleiding over het stinkende terrein van gedroogde vis. 1 voor 1 werden ze omgedraaid en gedroogd. Het mannetje zelf was Engels aan het leren, zodat hij een goede baan kon krijgen in toerisme, want dat verdiende goed geld! Hij was dan ook erg blij dat wij hem een kleine bijdrage gaven als kerstkadootje.
Wat we onze eerste avond aten? Even wachten.... Pizzzzza! Vreemd? Ja! Er was een 'special night' en ja, dan serveer je nou eenmaal geen lokale gerechten.
Een tuktuk-bus-tuktuk-bus-bus-tuktuk en twee localvrienden verder waren we in Unawatuna. Een lekker strandplaatsje in het Zuiden. Overal kerstbomen, lampjes en gezelligheid. Het is Kerst! 'S avonds was er een zeeplateau (wat stiekem wat tegenviel) als kerstdiner voor ons bereid bij het guesthouse van Emma (ja, vriendinnetje van Pim z'n broer) en haar moeder Erica. Bier werd er niet geschonken ivm volle maan, cocktails mochten wel. Dan maar aan de mojito's.... Wat een straf!
Eerste kerstdag brachten we door in de schaduw en de sterke stroming van de zee. Ik mag niet klagen, maar de zon is te heet! Daarnaast was ditmaal ons kerstdiner bereid bij een local thuis. Voor nog geen 12 euro aten we met z'n 4en een overheerlijke home-cooked rice&curry. Nomnomnom.
We bezochten het stadje Galle (spreek uit als goal), wat veel heeft gehad aan "ons Nederlanders". Tijdens de tsunami hebben de dikke muren die vroeger door "ons" zijn neergezet veel water en hiermee doden tegengehouden. Ik moet zeggen, "we hebben verdomd mooie dingen gebouwd daar!". Galle was ook onze eerste ervaring met Kottu. Dit is Roti (nee, niet de Surinaamse zoals wij die kennen, maar de enige echte Sri Lankaanse roti, rotti, rothi, rotty) fijngehakt en door elkaar gehusseld. Nee, over het eten hier niks te klagen. De kilo's vliegen er aan!
Next stop: Mirissa, bekend om de walvissen. En jaaaaa, ook wij hebben die gezien. Wel 7 BLUE WHALE walvissen, of 7 keer dezelfde?! Anyway, het was toeristisch, maar wat ontzettend gaaf! Die beesten zijn gigantisch. En dan bedoel ik ook echt GI-GAN-TISCH! Net als de golven in Mirissa; staan blijven kon ik niet en m'n bikinitopje zat telkens op m'n billen.
'S avonds konden we ons geluk op met een plekje aan zee bij de reggaebar en jawel om dit ultieme moment af te maken werkte hier een Nederlander die met een joint kwam aanzetten. Nou, dat whale ik wel...
Na wat dilemma over welk National Park te kiezen reisden we, uiteraard per local bus, naar National Park Uda Walawe. Na een overheerlijke rice&curry met een 65+ stel (groot voorbeeld, reizen de hele wereld rond), ging de wekken om 5 uur (uh, het is toch vakantie?) en hup de jeep in. Safaritimeeee! Ik ben de tel kwijt geraakt, maar we hebben ZOOO veel olifanten met kleintjes van ZOOO dichtbij gezien. Wat een geluksmoment. Ik neem zo'n kleintje mee, al vraag ik me af of-ie onder de toegestane 30 kilo blijft. Overigens leuk om te weten: de mannetjes zijn eigenlijk altijd zielig alleen. Daarentegen zijn de vrouwtjes altijd in een groepje. Tja, zo steekt de wereld nou eenmaal in elkaar, mannen...
We zagen nog veleeeeee andere dieren (maar stiekem overtrof niks de olifanten), zoals een fahraan, toekan, krokodil, pauwen (wist je dat die echt konden vliegen?!), fishing bird, green bird, slang, bambi's, apen en waterbuffels die gezelschap kregen van leuke witte vogels. O ja, en twee spinnen. Al was ik wat bang dat die samen gingen spannen.
De mensen hier zijn súper lief. Ik heb ze zelden elders zo lief meegemaakt. De meeste spreken een mini woordje Engels, maar helpen je met handen en voeten. Zo ook een hele familie terwijl wij op de bus naar Ella stonden te wachten. De eerste bus die passeerde zat bomvol en reed door. Dit zag een vrouw die vervolgens met ons mee ging kijken naar de volgende bus, waarbij ook dochter en rest vd familie kwam helpen. Een half uur hebben ze naast ons gestaan, zonder dat we een woord met ze konden communiceren, om ons de bus in te helpen. Wauw, kunnen wij hier niet ietsje vaker een voorbeeld aan nemen? Of aan de locals die we in de bus hebben ontmoet, waar we gelijk een e-mailadres en telefoonnummer van kregen. Mochten we met wie dan ook problemen hebben in Sri Lanka, bel! Dan proberen ze te helpen. En mochten we in hun 'town' komen zijn we van harte uitgenodigd. We zijn nu hun vrienden.
Overigens zijn wij als blanke wel nog speciaal. Zo ook tijdens een busrit, waar een man stiekem selfies van hem, z'n dochtertje en mij probeerde te maken. Om dit moment niet te ongemakkelijk te maken voor mezelf ben ik er uiteindelijk maar gewoon naast gaan staan voor de foto. Say cheeeese!
Waar was ik? ELLA! Ella is een plaatsje van wandelingen over het spoor (die gewoon in gebruik is), door prachtige theeplantages, grootse uitzichten en onze voorbereiding op de klim van Adam's Peak (ja, lees maar snel door...). Tijdens 1 van de wandelingen door de kortdurende maar heftige regen liepen we een boer in regenjurk en blote voeten tegen het lijf. "My cow! My cow!", riep hij terwijl hij ergens een heuvel op wees. Wat later werd ons duidelijk dat deze boer z'n koe kwijt was. Koe op de ene kant van de heuvel, boer op de andere....
En toen was het 31 december, 23:30 in Café Chill. Ja, chill was het! We zaten met een ander Nederlands stel (ontmoet op een berg) biertjes te drinken terwijl de locals druk het vuurwerk aan het voorbereiden waren. Afgeteld werd er 2 minuten óver twaalf waarna de zelfgemaakte vuurwerkshow begon. Dit was een hilarisch schouwspel: vuurwerk wat niet werkte, waar ze gerust naartoe liepen om het nogmaals af te steken, een tankauto die door de "show" heen reed en niet te vergeten: de show werd gehouden nààst de gasflessen. We leven nog en het was een geweldige avond! Om 2 uur waren we alleen over met de locals over die enthousiast met ons aan het dansen waren. Vooral de kok van het cafeetje next door had de avond van z'n leven. Het enige Engels wat hij kende was "DANCE! Dance!!", dus dat deden we tot in de late uurtjes....
Wat doe je in een nieuw jaar op 2 januari (1 werd ons iets te fanatiek)? Je wekker om 1.30 zetten om onder een overweldigende sterrenhemel een pelgrimstocht, met welgeteld 5500 traptreden (bronnen verschillen Wikipedia zegt 6442, hoe dan ook, het waren er veel!) te beklimmen! Het beklimmen van Adam's Peak (heilig voor elk geloof) is iets heel bijzonders. Op de top, 2243 meter, staat een tempel met de voetafdruk van Adam(/Boeddha/wiezalhetweten). Hier barsten velen in tranen uit, want man die 5500 treden naar boven zijn niet niks. Baby's worden naar boven gedragen, oudjes worden naar boven gesleept en geduwd, zieken worden op een brancard de berg op getild. Op de top keken we met honderden (met mutsen en handschoenen, nee het was echt niet koud) hoe de zon opkwam en het prachtige landschap werd verlicht. Dit romantische, mooie moment was helaas voor even.... We moesten ook nog naar beneden. Niks geen lift of glijbaan. Nee, alle 5500 naar beneden. 3 dagen na dato lopen we nog steeds niet normaal van de pijn.....
En dooooor! De treinreis van Ella naar Kandy behoort tot 1 van de mooiste ter wereld. En daar ben ik het, na mijn ervaring met treinritten (oa. Utrecht-Zoetermeer), absoluut mee eens! Dwars door de theeplantages, met de wind door je haar, hangend uit de openstaande deuren, is deze rit volop genieten!!!
Eenmaal aangekomen in Kandy waren we toch wat van een stad vervreemd. De chaos, de drukte. Tegelijkertijd hou ik van deze chaos. Slenteren tussen kraampjes door waar ze god-mag-weten-wat verkopen. Tevens aten we in Kandy onze goedkoopste lunch à €1,25 inclusief fruitsap. Ja, voor 2 personen! Wat we aten? Geen idee, maar lekker was het. Overigens zijn dit niet de normale prijzen voor eten, over het algemeen ben je toch wel €10 euro kwijt. Wat een geld, hè?
Verder stond Kandy, de culturele hoofdstad, in het teken van jawel: cultuur! We bezochten een kerk en een ceremonie in de Tempel van de Tand. Wat een drukte, getrek en geduw en waarom? Nope, geen idee! Ook keken we naar een culturele dansshow, met veel trommels met rare ritmes. Stiekem was het wat lachwekkend, maar we hebben ons gedragen.
Inmiddels zijn we ook een beklimming aan de Lions Rock en een bezoek aan grot tempels rijker. O ja, en nog wat extra pijn aan de kuiten, want ook de leeuwenrots (doet z'n naam eer aan, Google maar eens) had aardig wat trappen. Maar was het uiteraard dubbel en dwars waard! De foto's, die volgen....
Anyway, Genoeg getypt! Of we genieten? Oordeel zelf maar!
O ja, bier wordt hier soms geschonken in een theepotje. Waarom? Omdat er dan gewoon geen vergunning is voor het schenken van alchohol.
O ja 2, als we terug zijn en je denkt wat neuriet Leanne of Pim toch? Dat zijn de deuntjes (fur elise en it's a small world) van de bakkers-tuktuks die rondrijden. Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat hoor je deze deuntjes door de stoffige straten van Sri Lanka rijden.
O ja 3, slapen en eten doen we hier meestal bij de mensen thuis. Wel zo gezellig! Elke kamer die er in een huis over is wordt verhuurd. Geweldig!
Veel knuffels,
Leanne (en een beetje van Pim)
Ruim op tijd kwamen we 2 weken geleden aan op Schiphol, heb ik geknuffeld met de Kerstman, kregen we een kerstmuts en stonden we op tijd bij de, weliswaar verkeerde, gate. Oeps, gate wijziging. Met vaart in de benen passeerden we een wat zoekende vrouw die vroeg: "Zijn jullie Nederlands?" "Ja?!" "Ons vliegtuig gaat nu en wij hebben deze (lees: 2 bonnen à €35 te besteden in restaurantjes etc) niet gebruikt. Dat vinden we zonde, dus hopelijk kunnen jullie er wat mee" Uuuh, of we even in 10 minuten (want ja, ook wij moesten spoedig boarden) €70 wilden uitgeven. Met tassen vol lekkers en tijdschriften stapten we een half uurtje later het vliegtuig in. De vakantie is begonnen!
Na een overstap in Doha en een nacht overgeslagen te hebben stonden we 14 uur later in Negombo, onze eerste stop. Het was 10 uur 's ochtends en het leven was al op volle gang. Het herkenbare Azië beeld, daar stonden we weer middenin. Het getoeter van de auto's en de tuktuks, de gekte en chaos. Heerlijk! Slapen deden we 's avonds wel weer en na de backpacks op de kamer te hebben gedropt stonden we 2 tellen later op een uitgerekt goudgeel strand. Wat voelt zand aan je voeten toch fijn en je raadt het al, ik dacht "kon het maar altijd vakantie zijn!"
Via het strand liepen we naar het centrum, die je al van ver kon ruiken. Op de markt wordt kilooooo's gedroogde vis verkocht en worden de kippen geslacht waar je bij staat. O ja, we zijn in Azië. Vervolgens kwamen we op een gigantisch veld terecht waar alle vis werd gedroogd. Er kwam een man naar ons toe die o zo trots was op z'n werk; het drogen van de vis waar hij 3 dollar per dag voor kreeg. "Take picture! Take picture!". Hij gaf ons een rondleiding over het stinkende terrein van gedroogde vis. 1 voor 1 werden ze omgedraaid en gedroogd. Het mannetje zelf was Engels aan het leren, zodat hij een goede baan kon krijgen in toerisme, want dat verdiende goed geld! Hij was dan ook erg blij dat wij hem een kleine bijdrage gaven als kerstkadootje.
Wat we onze eerste avond aten? Even wachten.... Pizzzzza! Vreemd? Ja! Er was een 'special night' en ja, dan serveer je nou eenmaal geen lokale gerechten.
Een tuktuk-bus-tuktuk-bus-bus-tuktuk en twee localvrienden verder waren we in Unawatuna. Een lekker strandplaatsje in het Zuiden. Overal kerstbomen, lampjes en gezelligheid. Het is Kerst! 'S avonds was er een zeeplateau (wat stiekem wat tegenviel) als kerstdiner voor ons bereid bij het guesthouse van Emma (ja, vriendinnetje van Pim z'n broer) en haar moeder Erica. Bier werd er niet geschonken ivm volle maan, cocktails mochten wel. Dan maar aan de mojito's.... Wat een straf!
Eerste kerstdag brachten we door in de schaduw en de sterke stroming van de zee. Ik mag niet klagen, maar de zon is te heet! Daarnaast was ditmaal ons kerstdiner bereid bij een local thuis. Voor nog geen 12 euro aten we met z'n 4en een overheerlijke home-cooked rice&curry. Nomnomnom.
We bezochten het stadje Galle (spreek uit als goal), wat veel heeft gehad aan "ons Nederlanders". Tijdens de tsunami hebben de dikke muren die vroeger door "ons" zijn neergezet veel water en hiermee doden tegengehouden. Ik moet zeggen, "we hebben verdomd mooie dingen gebouwd daar!". Galle was ook onze eerste ervaring met Kottu. Dit is Roti (nee, niet de Surinaamse zoals wij die kennen, maar de enige echte Sri Lankaanse roti, rotti, rothi, rotty) fijngehakt en door elkaar gehusseld. Nee, over het eten hier niks te klagen. De kilo's vliegen er aan!
Next stop: Mirissa, bekend om de walvissen. En jaaaaa, ook wij hebben die gezien. Wel 7 BLUE WHALE walvissen, of 7 keer dezelfde?! Anyway, het was toeristisch, maar wat ontzettend gaaf! Die beesten zijn gigantisch. En dan bedoel ik ook echt GI-GAN-TISCH! Net als de golven in Mirissa; staan blijven kon ik niet en m'n bikinitopje zat telkens op m'n billen.
'S avonds konden we ons geluk op met een plekje aan zee bij de reggaebar en jawel om dit ultieme moment af te maken werkte hier een Nederlander die met een joint kwam aanzetten. Nou, dat whale ik wel...
Na wat dilemma over welk National Park te kiezen reisden we, uiteraard per local bus, naar National Park Uda Walawe. Na een overheerlijke rice&curry met een 65+ stel (groot voorbeeld, reizen de hele wereld rond), ging de wekken om 5 uur (uh, het is toch vakantie?) en hup de jeep in. Safaritimeeee! Ik ben de tel kwijt geraakt, maar we hebben ZOOO veel olifanten met kleintjes van ZOOO dichtbij gezien. Wat een geluksmoment. Ik neem zo'n kleintje mee, al vraag ik me af of-ie onder de toegestane 30 kilo blijft. Overigens leuk om te weten: de mannetjes zijn eigenlijk altijd zielig alleen. Daarentegen zijn de vrouwtjes altijd in een groepje. Tja, zo steekt de wereld nou eenmaal in elkaar, mannen...
We zagen nog veleeeeee andere dieren (maar stiekem overtrof niks de olifanten), zoals een fahraan, toekan, krokodil, pauwen (wist je dat die echt konden vliegen?!), fishing bird, green bird, slang, bambi's, apen en waterbuffels die gezelschap kregen van leuke witte vogels. O ja, en twee spinnen. Al was ik wat bang dat die samen gingen spannen.
De mensen hier zijn súper lief. Ik heb ze zelden elders zo lief meegemaakt. De meeste spreken een mini woordje Engels, maar helpen je met handen en voeten. Zo ook een hele familie terwijl wij op de bus naar Ella stonden te wachten. De eerste bus die passeerde zat bomvol en reed door. Dit zag een vrouw die vervolgens met ons mee ging kijken naar de volgende bus, waarbij ook dochter en rest vd familie kwam helpen. Een half uur hebben ze naast ons gestaan, zonder dat we een woord met ze konden communiceren, om ons de bus in te helpen. Wauw, kunnen wij hier niet ietsje vaker een voorbeeld aan nemen? Of aan de locals die we in de bus hebben ontmoet, waar we gelijk een e-mailadres en telefoonnummer van kregen. Mochten we met wie dan ook problemen hebben in Sri Lanka, bel! Dan proberen ze te helpen. En mochten we in hun 'town' komen zijn we van harte uitgenodigd. We zijn nu hun vrienden.
Overigens zijn wij als blanke wel nog speciaal. Zo ook tijdens een busrit, waar een man stiekem selfies van hem, z'n dochtertje en mij probeerde te maken. Om dit moment niet te ongemakkelijk te maken voor mezelf ben ik er uiteindelijk maar gewoon naast gaan staan voor de foto. Say cheeeese!
Waar was ik? ELLA! Ella is een plaatsje van wandelingen over het spoor (die gewoon in gebruik is), door prachtige theeplantages, grootse uitzichten en onze voorbereiding op de klim van Adam's Peak (ja, lees maar snel door...). Tijdens 1 van de wandelingen door de kortdurende maar heftige regen liepen we een boer in regenjurk en blote voeten tegen het lijf. "My cow! My cow!", riep hij terwijl hij ergens een heuvel op wees. Wat later werd ons duidelijk dat deze boer z'n koe kwijt was. Koe op de ene kant van de heuvel, boer op de andere....
En toen was het 31 december, 23:30 in Café Chill. Ja, chill was het! We zaten met een ander Nederlands stel (ontmoet op een berg) biertjes te drinken terwijl de locals druk het vuurwerk aan het voorbereiden waren. Afgeteld werd er 2 minuten óver twaalf waarna de zelfgemaakte vuurwerkshow begon. Dit was een hilarisch schouwspel: vuurwerk wat niet werkte, waar ze gerust naartoe liepen om het nogmaals af te steken, een tankauto die door de "show" heen reed en niet te vergeten: de show werd gehouden nààst de gasflessen. We leven nog en het was een geweldige avond! Om 2 uur waren we alleen over met de locals over die enthousiast met ons aan het dansen waren. Vooral de kok van het cafeetje next door had de avond van z'n leven. Het enige Engels wat hij kende was "DANCE! Dance!!", dus dat deden we tot in de late uurtjes....
Wat doe je in een nieuw jaar op 2 januari (1 werd ons iets te fanatiek)? Je wekker om 1.30 zetten om onder een overweldigende sterrenhemel een pelgrimstocht, met welgeteld 5500 traptreden (bronnen verschillen Wikipedia zegt 6442, hoe dan ook, het waren er veel!) te beklimmen! Het beklimmen van Adam's Peak (heilig voor elk geloof) is iets heel bijzonders. Op de top, 2243 meter, staat een tempel met de voetafdruk van Adam(/Boeddha/wiezalhetweten). Hier barsten velen in tranen uit, want man die 5500 treden naar boven zijn niet niks. Baby's worden naar boven gedragen, oudjes worden naar boven gesleept en geduwd, zieken worden op een brancard de berg op getild. Op de top keken we met honderden (met mutsen en handschoenen, nee het was echt niet koud) hoe de zon opkwam en het prachtige landschap werd verlicht. Dit romantische, mooie moment was helaas voor even.... We moesten ook nog naar beneden. Niks geen lift of glijbaan. Nee, alle 5500 naar beneden. 3 dagen na dato lopen we nog steeds niet normaal van de pijn.....
En dooooor! De treinreis van Ella naar Kandy behoort tot 1 van de mooiste ter wereld. En daar ben ik het, na mijn ervaring met treinritten (oa. Utrecht-Zoetermeer), absoluut mee eens! Dwars door de theeplantages, met de wind door je haar, hangend uit de openstaande deuren, is deze rit volop genieten!!!
Eenmaal aangekomen in Kandy waren we toch wat van een stad vervreemd. De chaos, de drukte. Tegelijkertijd hou ik van deze chaos. Slenteren tussen kraampjes door waar ze god-mag-weten-wat verkopen. Tevens aten we in Kandy onze goedkoopste lunch à €1,25 inclusief fruitsap. Ja, voor 2 personen! Wat we aten? Geen idee, maar lekker was het. Overigens zijn dit niet de normale prijzen voor eten, over het algemeen ben je toch wel €10 euro kwijt. Wat een geld, hè?
Verder stond Kandy, de culturele hoofdstad, in het teken van jawel: cultuur! We bezochten een kerk en een ceremonie in de Tempel van de Tand. Wat een drukte, getrek en geduw en waarom? Nope, geen idee! Ook keken we naar een culturele dansshow, met veel trommels met rare ritmes. Stiekem was het wat lachwekkend, maar we hebben ons gedragen.
Inmiddels zijn we ook een beklimming aan de Lions Rock en een bezoek aan grot tempels rijker. O ja, en nog wat extra pijn aan de kuiten, want ook de leeuwenrots (doet z'n naam eer aan, Google maar eens) had aardig wat trappen. Maar was het uiteraard dubbel en dwars waard! De foto's, die volgen....
Anyway, Genoeg getypt! Of we genieten? Oordeel zelf maar!
O ja, bier wordt hier soms geschonken in een theepotje. Waarom? Omdat er dan gewoon geen vergunning is voor het schenken van alchohol.
O ja 2, als we terug zijn en je denkt wat neuriet Leanne of Pim toch? Dat zijn de deuntjes (fur elise en it's a small world) van de bakkers-tuktuks die rondrijden. Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat hoor je deze deuntjes door de stoffige straten van Sri Lanka rijden.
O ja 3, slapen en eten doen we hier meestal bij de mensen thuis. Wel zo gezellig! Elke kamer die er in een huis over is wordt verhuurd. Geweldig!
Veel knuffels,
Leanne (en een beetje van Pim)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
