Een road trip vol hoogtepunten
Door: Leanne
Blijf op de hoogte en volg Leanne
14 November 2016 | Zuid-Afrika, Kaapstad
Nederland, brrrr. We stappen het vliegveld uit en onze lijven beginnen te rillen. Shit, de road trip door het prachtige Zuid Afrika, vol met hoogtepunten, zit er na 3,5 week en ruim 4500 km toch echt op. Maar laat ik nu eerst verdergaan waar ik gebleven was: Coffee Bay, waar we een gave cliff hike maakten. Stoer als we zijn konden we dat best zonder gids, die ook het vervoer terug zou regelen. Alleen toen we 4 uur later met vermoeide benen op de zandweg stonden om een lift te scoren (want tja, zo doet iedereen dat hier), was er geen hond te bekennen. Wel koeien, maar geen auto’s. Gelukkig is geduld een schone zaak en zaten we, na een eerste lift achterin de pickup truck (hier bakkie genoemd, waar alle donkere locals langs de weg erg om moesten lachen - blanken liften namelijk nauwelijks) vervolgens opgesloten achter tralies in het gevangenbakkie van de politie. Hij had wel haast en ging dus met flinke snelheid over de hobbelige zandweg. Je kan je wel voorstellen hoe wij achterin alle kanten opvlogen!
De weg naar Stormsriver was me er één. Het begon met een ontploffende elektriciteitsmast, wat overigens voor het oog best een spektakel was. Even later bij Port Elisabeth moesten we uitkijken voor de golfen die zo goed als over de snelweg heen klotsten en een paar 100 meter later reden we door de wolken van een bosbrand, die naast de snelweg plaatsvond. Hallo veelzijdig Afrika!
Ze zijn in Zuid Afrika goed in het creëren van banen. Zo hebben we inmiddels aardig wat wegwerkzaamheden gezien. Die gaan als volgt: eerst liggen er honderden drempels, die je zo goed als niet ziet waardoor we een aantal keer met onze mini auto werden afgevuurd. Daarna staat er iemand met een rode vlag te zwaaien (ja, de hele dag) en vervolgens kom je bij een hokje met een stop bord. Bij dat hokje zitten nog zo’n 5 mensen te niksen, en na lange tijd geen auto van de andere kant (“Waar wachten we eigenlijk op?”) te zien wordt het stop bord handmatig omgedraaid en mag je dan toch echt gaan. Langs de weg vraag je je af waar ze mee bezig zijn. Je ziet wel mensen in werkkleding zitten. Precies, zitten...
Qua unieke plekjes, is het hostel in Stormsriver er een: een chille dude die zo ontspannen was dat je niet anders kon dat ook te doen, laid back sfeer, gave zelf in elkaar geknutselde details, niks commercieels en niet te vergeten; de hippie geit. Een geit met lange krulletjes en confetti in z’n vacht die zich gedraagt als een hond. Geef je ‘m geen aandacht? Dan komt-ie je kopjes geven. Uiteraard gaat er geen plek voorbij zonder hike, dus ook hier stond die naar een waterval op het programma. Eenmaal onderweg wees een vriendelijke jongen ons erop niet het rechter pad te kiezen, want die was erg zwaar. Maar hey, wij waren inmiddels getraind en kozen wel voor rechts. Du-uh! En na aardig wat gehijg (zei ik getraind?) en een minuut of 45 verder, keken we eens op een bordje. O, hadden we dat maar eerder gedaan (“Hey, dit is niet de route naar de waterval”). Goed, dan waren we in ieder geval NU getraind.
Wilderness next! En zoals de naam het zegt: that’s wild! Een plaats vol hoogtepunten: kamer met zeezicht, dolfijnen tijdens het ontbijt, unieke live muziek, lekkerste cocktails, beste pizza en 300 gram steak ever (zo eentje waar je mes doorheen glijdt en smelt op je tong. Uitgenodigd door een local om daar te eten met hem en z’n vrouw) en toffe activiteiten zoals canyoning en paragliden (woehoe, vliegen als een vogel!).
Canyoning is echt de bom! Wauw, wat is het gaaf om abseilend, zwemmend, klimmend en springend door een canyon te gaan. Al was het ook wel spannend, zo bewijst mijn zeester-sprong. Daar stond ik dan op 6 meter hoogte in een onmogelijke houding, waar ik toch echt niet weg moest glippen. Ik moest ver springen, rechts. Absoluut niet dichterbij of links, want dan spring je op de rotsen. “Precies daar!”. Uh oke?! 1,2,3..... neeee, shit, dat is links... shit...uuuuu.... AU!!! Dat was vol op m’n buik en gezicht. Ik ben tenminste niet op de rotsen beland. 1-0 voor mij!
Onderweg naar Stellenbosch kwamen we weilanden vol struisvogels tegen. Weer eens wat anders dan koeien. Koeien lijken hier trouwens altijd aan de wandel te zijn, in tegenstelling tot de luie koeien in Nederland. We hebben zelfs koeien zien rennen!
Anyway, Stellenbosch. Dat is inderdaad die plek waar enorm veel lekkere wijnen vandaan komen. Dus wat doe je daar? Wijnproeven en fancy lunchen en dineren. Op aanraden van een local (en Pim z’n ouders) besloten we om niet elke wijn op te drinken, alleen de echt goede. Ook daar werden we best wat melig van. Het feit dat ik bij het diner een cola bestelde zegt vast genoeg. Moet je nagaan als we bij alledrie de farms elke 6 tot 8 wijntjes hadden opgedronken.
Ruimte in onze backpack hadden we niet, dus onze gekochte wijn van de wijnproeverij hebben we soldaat gemaakt terwijl we bovenop Lion’s Head de Tafelberg (waar de wolken als een waterval vanaf gleden en halverwege oplosten als sneeuw voor de zon) en Kaapstad steeds roder zagen kleuren. En hoe ga je dan weer naar beneden als de zon onder is en het donker is? Neem het licht van de maan, de lampjes van de stad en een zaklampje, and you’ll be fine!
Tijd voor een rondje Kaap de Goede Hoop, waar we gingen chillen met pinguïns (wat een hilarische, maar o zo stinkende beestjes), we langs prachtige stranden kwamen en we op het meest zuid-westelijkste puntje van Afrika stonden. De stranden hadden we voor onszelf, wat logisch was want je werd er gezandstraald. En bij dat meest zuid-westelijkste puntje was de wind zo erg dat Pim mij letterlijk moest vasthouden zodat ik niet ging vliegen. Vliegen had ik immers al gedaan in Wilderness. Bij dat puntje lag ook een dode walvis, een wat vreemde aanschouwing. “Huh, wat is dat? Een vin?” - “Nee Lee, dat is z’n piemel”. Oké, die was dus net zo groot als ik....
Kaapstad kan je niet verlaten zonder de Tafelberg te beklimmen (wat een uitzicht!) en niet zonder een bezoekje aan de wijk Bo Kaap, waar elk huisje een andere kleur heeft. Al was het leukste hier ‘Chinezen kijken’. Bussen vol Chinezen, waar ieder stuk voor stuk door de lens van de camera leefden, of met een telefoon selfies maakten. Je kent het wel. Eén man specifiek was een genot om te aanschouwen. Hij maakte namelijk alleen maar foto’s van een andere man (laten we ‘m Chung noemen) die weer foto’s maakten van anderen. Ik ben zo benieuwd naar zijn Facebook: Dit is Chung die een foto maakt van Xino. Ah, hier maakt Chung een foto van Hulang. Hier maakt Chung weer een foto van Xino. Enzovoort.
Naast de mooie kanten van de stad, heeft Kaapstad ook lugubere kanten. Het ene moment staan we op een mega drukke markt waar iedereen met overheerlijke hapjes en drankjes van de live gemaakte techno muziek aan het genieten is, terwijl je het andere moment de markt afloopt waar jong en oud staat te bedelen omdat ze geen eten hebben. Een groot contrast, waar wij ons zeker ‘s avonds op straat niet prettig bij voelden. Ze zaten nog net niet met hun handen in je zakken. Gelukkig was er Uber! Hierdoor ontmoetten we gelijk super lieve en vrolijke locals. Bij het geven van fooi was de reactie vaak: “Are you sure?”. Dat geeft je toch een lach op je gezicht?!
Zoals je merkt is mijn eerste keer Afrika er eentje om over naar huis te schrijven. Had je Zuid Afrika nog niet op je lijstje staan? En heb je zin in een land vol hoogtepunten? Zet ‘m er op!!!
Knuffels
De weg naar Stormsriver was me er één. Het begon met een ontploffende elektriciteitsmast, wat overigens voor het oog best een spektakel was. Even later bij Port Elisabeth moesten we uitkijken voor de golfen die zo goed als over de snelweg heen klotsten en een paar 100 meter later reden we door de wolken van een bosbrand, die naast de snelweg plaatsvond. Hallo veelzijdig Afrika!
Ze zijn in Zuid Afrika goed in het creëren van banen. Zo hebben we inmiddels aardig wat wegwerkzaamheden gezien. Die gaan als volgt: eerst liggen er honderden drempels, die je zo goed als niet ziet waardoor we een aantal keer met onze mini auto werden afgevuurd. Daarna staat er iemand met een rode vlag te zwaaien (ja, de hele dag) en vervolgens kom je bij een hokje met een stop bord. Bij dat hokje zitten nog zo’n 5 mensen te niksen, en na lange tijd geen auto van de andere kant (“Waar wachten we eigenlijk op?”) te zien wordt het stop bord handmatig omgedraaid en mag je dan toch echt gaan. Langs de weg vraag je je af waar ze mee bezig zijn. Je ziet wel mensen in werkkleding zitten. Precies, zitten...
Qua unieke plekjes, is het hostel in Stormsriver er een: een chille dude die zo ontspannen was dat je niet anders kon dat ook te doen, laid back sfeer, gave zelf in elkaar geknutselde details, niks commercieels en niet te vergeten; de hippie geit. Een geit met lange krulletjes en confetti in z’n vacht die zich gedraagt als een hond. Geef je ‘m geen aandacht? Dan komt-ie je kopjes geven. Uiteraard gaat er geen plek voorbij zonder hike, dus ook hier stond die naar een waterval op het programma. Eenmaal onderweg wees een vriendelijke jongen ons erop niet het rechter pad te kiezen, want die was erg zwaar. Maar hey, wij waren inmiddels getraind en kozen wel voor rechts. Du-uh! En na aardig wat gehijg (zei ik getraind?) en een minuut of 45 verder, keken we eens op een bordje. O, hadden we dat maar eerder gedaan (“Hey, dit is niet de route naar de waterval”). Goed, dan waren we in ieder geval NU getraind.
Wilderness next! En zoals de naam het zegt: that’s wild! Een plaats vol hoogtepunten: kamer met zeezicht, dolfijnen tijdens het ontbijt, unieke live muziek, lekkerste cocktails, beste pizza en 300 gram steak ever (zo eentje waar je mes doorheen glijdt en smelt op je tong. Uitgenodigd door een local om daar te eten met hem en z’n vrouw) en toffe activiteiten zoals canyoning en paragliden (woehoe, vliegen als een vogel!).
Canyoning is echt de bom! Wauw, wat is het gaaf om abseilend, zwemmend, klimmend en springend door een canyon te gaan. Al was het ook wel spannend, zo bewijst mijn zeester-sprong. Daar stond ik dan op 6 meter hoogte in een onmogelijke houding, waar ik toch echt niet weg moest glippen. Ik moest ver springen, rechts. Absoluut niet dichterbij of links, want dan spring je op de rotsen. “Precies daar!”. Uh oke?! 1,2,3..... neeee, shit, dat is links... shit...uuuuu.... AU!!! Dat was vol op m’n buik en gezicht. Ik ben tenminste niet op de rotsen beland. 1-0 voor mij!
Onderweg naar Stellenbosch kwamen we weilanden vol struisvogels tegen. Weer eens wat anders dan koeien. Koeien lijken hier trouwens altijd aan de wandel te zijn, in tegenstelling tot de luie koeien in Nederland. We hebben zelfs koeien zien rennen!
Anyway, Stellenbosch. Dat is inderdaad die plek waar enorm veel lekkere wijnen vandaan komen. Dus wat doe je daar? Wijnproeven en fancy lunchen en dineren. Op aanraden van een local (en Pim z’n ouders) besloten we om niet elke wijn op te drinken, alleen de echt goede. Ook daar werden we best wat melig van. Het feit dat ik bij het diner een cola bestelde zegt vast genoeg. Moet je nagaan als we bij alledrie de farms elke 6 tot 8 wijntjes hadden opgedronken.
Ruimte in onze backpack hadden we niet, dus onze gekochte wijn van de wijnproeverij hebben we soldaat gemaakt terwijl we bovenop Lion’s Head de Tafelberg (waar de wolken als een waterval vanaf gleden en halverwege oplosten als sneeuw voor de zon) en Kaapstad steeds roder zagen kleuren. En hoe ga je dan weer naar beneden als de zon onder is en het donker is? Neem het licht van de maan, de lampjes van de stad en een zaklampje, and you’ll be fine!
Tijd voor een rondje Kaap de Goede Hoop, waar we gingen chillen met pinguïns (wat een hilarische, maar o zo stinkende beestjes), we langs prachtige stranden kwamen en we op het meest zuid-westelijkste puntje van Afrika stonden. De stranden hadden we voor onszelf, wat logisch was want je werd er gezandstraald. En bij dat meest zuid-westelijkste puntje was de wind zo erg dat Pim mij letterlijk moest vasthouden zodat ik niet ging vliegen. Vliegen had ik immers al gedaan in Wilderness. Bij dat puntje lag ook een dode walvis, een wat vreemde aanschouwing. “Huh, wat is dat? Een vin?” - “Nee Lee, dat is z’n piemel”. Oké, die was dus net zo groot als ik....
Kaapstad kan je niet verlaten zonder de Tafelberg te beklimmen (wat een uitzicht!) en niet zonder een bezoekje aan de wijk Bo Kaap, waar elk huisje een andere kleur heeft. Al was het leukste hier ‘Chinezen kijken’. Bussen vol Chinezen, waar ieder stuk voor stuk door de lens van de camera leefden, of met een telefoon selfies maakten. Je kent het wel. Eén man specifiek was een genot om te aanschouwen. Hij maakte namelijk alleen maar foto’s van een andere man (laten we ‘m Chung noemen) die weer foto’s maakten van anderen. Ik ben zo benieuwd naar zijn Facebook: Dit is Chung die een foto maakt van Xino. Ah, hier maakt Chung een foto van Hulang. Hier maakt Chung weer een foto van Xino. Enzovoort.
Naast de mooie kanten van de stad, heeft Kaapstad ook lugubere kanten. Het ene moment staan we op een mega drukke markt waar iedereen met overheerlijke hapjes en drankjes van de live gemaakte techno muziek aan het genieten is, terwijl je het andere moment de markt afloopt waar jong en oud staat te bedelen omdat ze geen eten hebben. Een groot contrast, waar wij ons zeker ‘s avonds op straat niet prettig bij voelden. Ze zaten nog net niet met hun handen in je zakken. Gelukkig was er Uber! Hierdoor ontmoetten we gelijk super lieve en vrolijke locals. Bij het geven van fooi was de reactie vaak: “Are you sure?”. Dat geeft je toch een lach op je gezicht?!
Zoals je merkt is mijn eerste keer Afrika er eentje om over naar huis te schrijven. Had je Zuid Afrika nog niet op je lijstje staan? En heb je zin in een land vol hoogtepunten? Zet ‘m er op!!!
Knuffels
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
