Een stukje Balkan dat naar meer smaakt..

Daar staan we dan met onze backpacks en lange broeken (tja, dat zomerse weer in Nederland kon natuurlijk niet te lang duren) op een busstation in bloedheet Belgrado. Je kan je dus wel voorstellen dat we na een half uur, door heuvelachtige straten, te wandelen we best even toe waren aan een opfrisbeurt. Dat deze heuvels slechts een voorproefje waren van de bergen die volgden, wist we toen nog niet. Maar onze vakantie begon voor een gesloten deur. “Uh, moeten we hier zijn?” De eigenaar maar even bellen, die ook een café om de hoek bleek te hebben en een broekzak vol met smoesjes; er waren nog mensen, hij was pas net weer begonnen en terug van vakantie, de geur kwam omdat de buurman iets niet op wilde lossen. Na een kwartier vol smoesjes, ging hij maar eens kijken of we de kamer in konden. Of we hem 5 minuten konden geven. Een uur later (huh, hij zei toch 5 minuten) konden we dan toch eindelijk onze kamer in. Hup, backpacks in de hoek en tijd om de stad te ontdekken!

We liepen als een soort zombies (mannnn, die hitte) naar het fort (op een heuvel). Maar wauw, dat was de klim waard door het prachtige uitzicht dat we hadden over het kruispunt van de Donau en Sava. Dat was pas het begin van de stad Belgrado, met haar moderne heden en zwarte (recente) verleden. We wandelden in 2 dagen zo’n 60 km door alle straten om elke hoek van de stad te zien. We vonden tal van leuke verborgen cafeetjes en restaurantjes (met heerlijke Servisch eten en Servische live-muziek aan tafel) en gezellige straatjes. De gebouwen zijn zoals je verwacht bij communistische gebouwen, maar de sfeer in de stad in ontspannen (en dat met zo’n 2 miljoen(!) inwoners) en je voelt je er veilig.

Met de nachtbus vertrokken we van Belgrado naar het Durmitor National Park in Montenegro. Dat is al een avontuur op zich met een chauffeur die geen woord Engels spreekt, verdachte pakketjes onderweg oppikt, sigaretten rookt achter het stuur (dat blijkt, merkten we later, elke chauffeur te doen) en harde muziek luistert terwijl iedereen wilt slapen (aan de hard snurkende – naar alcohol stinkende – medereizigers te merken lukte dat iedereen, behalve ons, ook prima). Na uiteindelijk een oogje dicht gedaan te hebben, kwamen we de vroege ochtend aan in een boeren-paradijs in de hooglanden van Montenegro. Mini-hutjes op het land van een lieve familie waar we werden verwelkomd met zelfgemaakte limo en thee met kruiden uit de tuin; Vlees verser dan vers (Lees: het vlees werd uit elkaar gehakt waar we bij stonden); koeien, paarden, schapen en hondjes huppelden vrolijk langs ons hutje; Moeder is de hele dag in de weer met eten (en hout om het eten te kunnen maken); Elektra was er door 1 zonnepaneeltje; Warm water als je geluk had; Geen Internet; Een sterrenhemel waar je uren in kan wegdromen; Prachtige bergen om ons heen met wandelingen naar toppen en door de vallei; Rust en stilte. Je leest het al, we waren in een paradijs!

Maar ook in een paradijs kan je zonder eten de nacht in. We hadden eerder die dag gevraagd of we er ook konden eten en dat kon. Daar zaten we dan, om 23:00 te wachten op eten…. Alletwee durfden we onze mond niet open te trekken, want tja misschien is het wel cultuur en eten ze hier laat. Maar om 23:00 was toch echt iedereen aan het aftaaien en verdwenen wij maar met knorrende maagjes onder het wol.

En wat kan je het beste doen op lege maag de volgende ochtend? Precies: een shotje drinken waar je U tegen zegt en proeft als terpentine met een smaakje. “Uh, meneer, we moeten zo toch raften?” – “Yes, you need this”. Goed, met ons bootje (en mederafters) de Tara rivier op. Water zo helder en blauw. Zo mooi! Genieten, met her en der wat actie (we waren immers aan het raften) peddelende over het blauwe water en onder de Tara Bridge door (later er ook op, hoogtevrees geblazen!). Dat was genieten!

Na wat beweging en daarom behoefte aan een goede maaltijd hadden we het dit keer ’s avonds goed aangepakt om de maagjes te vullen. We mochten kiezen: “Pork meat, real meat or lamb meat?” - “Uh, Veal meat?” – “No, Real meat!”. Nou, real meat was het zeker! JUM! Na het eten raakten we in het boerenhutje aan de praat met een magere Russische jongen. Hij was zeer open over het regime in Rusland en over zijn situatie. Hij was zo mager omdat hij het leger niet in durfde. Dit is verplicht in Rusland, tenzij je ziek of gek bent. Hij hongerde zichzelf uit en deed alsof hij gek was en belandde voor 2 jaar in een gekkenhuis. En dat alles omdat je geen keuze hebt… Wat hebben wij het toch goed.

Op naar de kust voordat we weer actief zouden zijn. Althans, dat was het idee. We hadden een kamer in High Hostel. Oke, ik had bij het boeken wel verwacht dat het wat hoger zou liggen, maar dat het zooooo high zou liggen…. Extra verdiend na de klim (en vervolgens weer afdaling) bestelden we bij een beachclub pizza. Opeens horen we een ‘Help’ uit zee komen en zien we iemand z’n shirt al rennend uit trekken en de zee in sprinten. Dit bleek de pizzabakker te zijn, of we nog even geduld hadden, aldus de ober. Na ontvangen van de pizza hadden we zo vermoeden (ondanks de ‘goede’ afloop van de ‘Help’-persoon) dat de pizzabakker toch nog wat in de war was. We bestelden een pizza met onder andere chorizo en olijven. Dit zat er beide niet op, maar de olijven kregen we er (later) in een bakje naast. Ach, ook lekker!

Budva heeft een prachtig oud stadje (en alle gebouwen in Budva verder zijn VERSCHRIKKELIJK LELIJK), maar is erg populair. Vooral onder Russen. Die herken je dan ook zo: opgespoten lippen en borsten. Pim had de tijd van zijn leven. Daarnaast bleek de volgende dag terwijl we op Hawaii beach lagen (ik had me Hawaii trouwens anders voorgesteld dan een strand vol stenen en de top 2000 op de achtergrond) dat alle Russische meiden ook allemaal model (willen) zijn. Hooooonderden foto’s in bijzondere poses. Ieder zo z’n carrière.

Ondanks dat we al veel cultuur (namelijk de Russische) in Budva hadden, werd het tijd voor Cetinje; de culturele hoofdstad van Montenegro. Een klein plaatje met prachtige oude gebouwen. Wat een verademing na de afschuwelijkheid aan gebouwen en drukte in Budva. Nog even een dagje slenteren voor we naar Lovcen National Park ons weer zouden omringen door bergen en prachtige landschappen.

Zo gezegd, zo gedaan: Lovcen National Park it is. We sliepen in een duur(der) hotel, dat zou wel fijn zijn voor we de volgende dag een lange wandeling (met backpacks) zouden maken. Dachten we…. Even los van het feit dat het hotel een verschrikkelijke service had, de gratis fietsen er niet waren (en we de geplande fietsklim – ivm sparen van de benen/knieën – toch lopend moeten doen. Oke, we zijn liftend terug gegaan) en in dit rookvrije hotel door het personeel niet als rookvrij werd gezien, kwam er weinig van een goede nachtrust. In het bos naast onze kamer had een groep zwerfhonden bedacht de HELE NACHT te blaffen. Ik ben normaal geen dierenbeul, maar oei ik vond het wel erg verleidelijk stenen naar buiten te gooien op die beesten.

Anyway, na een groot ontbijt vertrokken we, voor DE wandeling van de vakantie, met 17 KG (Pim) en 13 KG (ik, verschil moet er zijn) in de backpacks op onze rug naar het UNESCO plaatsje Kotor. Een collega had dit vorig jaar al gedaan en dit zou erg de moeite waard zijn en daarbij alleen maar bergafwaarts. Ik denk dat mijn collega het eerste stuk verdrongen had, want dat was flink omhoog de eerste 3 kwartier en hij was ook even vergeten te vertellen hoe ontzettend stijl (en zigzaggend) sommige stukken naar beneden waren. Maar WAUW, hij had gelijk: deze wandeling en de drie dagen heftige spierpijn (alsof Pim billen had en ik de hele dag kramp in mijn kuiten kon krijgen) was het ZOOOO waard! We liepen 18KM (7,5 uur) door een prachtige verscheidenheid aan landschappen en hadden een fenomenaal uitzicht over de baai van Kotor. Onderweg maakten we vrienden met de enkele wandelaars die ons passeerden. Dat ging als volgt: “Hello, I’m Milos, Russia”. Dat was dan, op wat handen en voet gebaren na, ons gesprek.

In Kotor hadden we een geweldige host (via Airbnb). Hij was ontzettend open over het leven en de corruptie in Montenegro. Zeer interessant. Het doet je wederom wel weer even beseffen dat wij het zo slecht niet hebben in ons kikkerlandje. Naast zijn openheid, was hij ook een erg trotse resident-DJ in Kotor. Tof! Dat wilden wij als muziekliefhebbers wel zien. Resident-DJ klinkt toch als ‘Ik draai in een super vette club’, maar dit bleek een kleine gezellige bar te zijn. Fantastisch hoe hij daar zo in zijn hummetje stoer stond te zijn.

Na prachtig Kotor bleven we in de kustsferen, de benen waren immers nog niet hersteld en bij een vakantie hoort ook wat ontspanning. We bezochten Herceg Novi met haar oude stad vol oude trappen (“Au. Au. Au. Wacht even schat, even rekken. Ai, m’n kuit”) en een prachtig Spaans Kasteel bovenop een heuvel (nog meer au) en maakten een laatste stop in toeristisch, maar o zo mooi, Dubrovnik. Uiteraard lagen we her en der nog wat aan zee (we kunnen niet wit thuiskomen) en aten we heerlijke vis- en vleesgerechten. De ultieme manier om na 2 weken prachtige avonturen onze vakantie af te sluiten…

Wij mogen op onze wereldkaart een mini-stukje van de Balkan afkrassen en kunnen niet wachten de rest van de Balkan te ontdekken. Want zeg nou zelf, dit smaakt naar meer toch?

Ps. De taal klinkt voor mij als alcoholisten-taal. Dit is wat bevooroordeeld, maar dit wordt wel bevestigd als je om 9 uur ’s ochtends shotjes en biertjes op tafel ziet staan, tal van knalrode neuzen en gezichten ziet en kinderen slokken van bier ziet nemen.

Pss. De service die wordt geleverd in restaurants is bijzonder en daardoor grappig. In het begin word je goed geholpen. Je eten en drinken is er snel, maar als dat er eenmaal is kijken ze niet meer naar je om en moet je soms echt je best doen als je wat wilt. Misschien hun manier van beleefdheid?